-διήγημα με το οποίο συμμετείχε και διακρίθηκε παίρνοντας το 1ο βραβείο η YouSmiler Νίκη Κουκά, στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό με θέμα: Ταξιδεύω στον χρόνο και συναντώ τον πολιτισμό της Μικράς Ασίας (υπό την αιγίδα του Πανιωνίου).
«Και τώρα; Τι κάνουμε; Τι θα γίνει; Τι κάνει ο μπαμπάς; Πριν λίγες μέρες ήταν όλα ήρεμα! Τώρα γιατί όχι;
Με λένε Ζορίνα. Γεννήθηκα στην Μαριούπολη της Ουκρανίας πριν από επτά χρόνια από μπαμπά Ουκρανό και μητέρα Ελληνίδα. Πριν λίγες μέρες στην πατρίδα μου ξέσπασε πόλεμος. Εγώ και η μαμά φύγαμε! Όλοι ήθελαν να φύγουν…! Δεν ήταν ωραία…! Δεν παίζαμε! Ο μπαμπάς όμως…
Φτάσαμε στην Ελλάδα! Εδώ γεννήθηκε η μαμά μου, γι΄αυτό ήρθαμε. Έχουμε και σπίτι! Ήταν της γιαγιάς μου. Είναι παλιό με μεγάλα ξύλινα έπιπλά και κεντήματα στους τοίχους. Έχω και δικό μου δωμάτιο! Έχει κρεβάτι, δίπλα ένα κομοδίνο, βιβλιοθήκη και γραφείο. Μου αρέσει να είμαι στο καινούργιο μου δωμάτιο! Είναι ήσυχα και έχω χρόνο να σκεφτώ! Δεν μπορώ να βλέπω συνέχεια την μαμά να κλαίει και να ανησυχεί! Ο μπαμπάς θα έρθει να μας βρει! Μου το υποσχέθηκε…
Πλέον μένω στην Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω κανέναν εδώ! Είμαι μόνη! Δεν έχω φίλες! Ή μάλλον όχι… Τώρα που το σκέφτομαι ίσως έχω βρει μία. Την λένε Αυγή και έχουμε τόσα κοινά! Βασικά, μπορεί και όχι… Γεννήθηκε πριν από περίπου 100 χρόνια σε μια πόλη που δεν είχα ξανακούσει. Σμύρνη την λένε! Μάλλον ζούσε και εκείνη εδώ! Σ’ αυτό το δωμάτιο, σ’ αυτό το σπίτι…
Όταν πρωτομπήκα εδώ και άρχισα να τακτοποιώ άνοιξα ένα συρτάρι και βρήκα μέσα ένα παλιό τετράδιο. Το ξεφύλλισα και κατάλαβα πώς ήταν ένα ημερολόγιο. Άρχισα να διαβάζω και νόμιζα πως έβλεπα την σκέψη μου γραμμένη σε χαρτί. Η μόνη διαφορά ο τόπος, ο χρόνος και ο «εχθρός»! Άσχημη λέξη αυτή, η τελευταία! Ξεχειλίζει μίσος και οργή! Άχρηστα συναισθήματα…!
Το ημερολόγιο ξεκίναγε κάπως έτσι…
13/06/1922
Με λένε Αυγή. Γεννήθηκα στην Σμύρνη της Μικρασίας πριν από εφτά χρόνια και μένω μαζί με τους γονείς μου στα ελληνικά. Πηγαίνω στο δημοτικό και στο σχολείο υπάρχουν παιδιά απ’ όλες τις συνοικίες! Έχω φίλους και απ’ τα ‘ρμένικα και απ’ τα τούρκικά… Το καλύτερο μου είναι όταν η μαμά του Χικμέτ μας φωνάζει σπίτι και μας τρατάρει μπακλαβά. Αλλά και εμείς κάνουμε τραπέζια! Η μαμά είναι χρυσοχέρα! Φτιάχνει έναν μουσακά…! Είναι ωραία η ζωή στην Σμύρνη! Ήρεμη…
09/09/1922
Σήμερα όλα είναι τόσο διαφορετικά! Δεν είναι αυτή η Σμύρνη μου! Δεν μοιάζει σε τίποτα! Η ηρεμία εξαφανίστηκε! Παντού ακούγονται κραυγές… Όλοι είναι τρομαγμένοι! Πρώτη φορά είδα τους γονείς μου να μαλώνουν. Η μαμά παρακάλαγε τον μπαμπά να μην φύγει αλλά αυτός επέμενε! Δεν ξέρω που πήγε! Πάντως πριν φύγει με αγκάλιασε, με φίλησε και μου ψιθύρισε πως με αγαπάει και πως θα επιστρέψει! Κάτι όμως στην φωνή του ήταν διαφορετικό! Και τα μάτια του γεμάτα δάκρυα! Ποιος ξέρει; Ίσως ήταν στεναχωρημένος που μάλωσε με την μαμά! Εκείνη όταν έφυγε ούρλιαξε το όνομα του και με άρπαξε στην αγκαλιά της! Έκλαιγε, έκλαιγε πολύ!
Μου είπε να ετοιμαστώ για να φεύγουμε. Δεν καταλαβαίνω! Που πάμε; Τι συμβαίνει;
Έκανα ό, τι μου είπε! Μέσα στην επόμενη ώρα φύγαμε. Πήγαμε στο Κορδελιό! Αλλά ο μπαμπάς δεν ήταν πουθενά… Έβλεπα χιλιάδες ανθρώπους, όμως ο μπαμπάς πουθενά! Δεν άντεξα! Έβαλα τα κλάματα! Παντού υπήρχαν τρομαγμένα πρόσωπα, ματωμένα κορμιά και μια αποπνικτική μυρωδιά... Αγκάλιασα σφιχτά την μέση της μαμάς και δεν την άφηνα να κάνει βήμα!
Στο Κορδελιό μείναμε ώρες, ίσως και μια ολόκληρη μέρα... Ο χρόνος είχε σταματήσει! Το μόνο που πρόσεχα είναι να κρατάω πάντα την μαμά! Δεν την άφησα στιγμή! Φοβόμουν! Δεν ξέρω πώς να στο πω! Ένιωθα μια υπέρμετρη απειλή! Άραγε να ήταν πόλεμος αυτό; Μας είχαν πει γι’ αυτόν στο σχολείο, αλλά δεν έδωσα σημασία! Πόλεμος; Τι βλακεία! Ήταν μίλια μακριά από μένα! Κι αν όχι; Έτσι είναι ο πόλεμος; Αν είναι έτσι εγώ δεν τον θέλω! Δεν μ’ αρέσει!
11/09/1922
Δεν είμαστε πια στην Σμύρνη… Φύγαμε! Ψες αργά φτάσαμε στην Χίο! Έζησα τις δύο πιο εφιαλτικές μέρες της ζωής μου! Να ‘ταν οι τελευταίες… Δεν αντέχω! Φοβάμαι πολύ!
22/09/1922
Στην Χίο δεν ξέρω πόσο θα κάτσουμε! Ούτε η μαμά ξέρει... Από τότε που φύγαμε έχει αλλάξει… πολύ! Ήταν νέα! Τώρα τα χαρακτηριστικά της έχουν σκληρύνει και τα μάτια της είναι θλιμμένα..! Σήμερα το βράδυ με ξύπνησε απ΄ τις φωνές της! Ζητούσε απεγνωσμένα τον μπαμπά και καταριόταν κάποιους Νεότουρκους, κάποιους τσέτες, δεν κατάλαβα! Πάντως δίκιο έχει! Και εμένα μου λείπει ο μπαμπάς! Αλλά θα μας βρει! Μου το υποσχέθηκε…
Δεν άντεξα άλλο! Τα μάτια μου βούρκωσαν! Ξέσπασα σε λυγμούς! Όλα είναι τόσο ίδια και συνάμα τόσο μακρινά! Ο δικός μου ο μπαμπάς που να είναι άραγε;
30/10/1922
Σήμερα ήρθαμε στην Θεσσαλονίκη, στην γιαγιά! Δυσκολευτήκαμε πολύ αλλά τελικά πείσαμε κάποιους ντόπιους να μας περάσουν με το πλοιάριο τους απέναντι! Συμφώνησαν με την μαμά κάμποσες λίρες απ’ το κομπόδεμα μας και τα καταφέραμε! Το σπίτι της γιαγιάς είναι πανέμορφο! Με μεγάλα ξύλινα έπιπλα και κεντήματα στους τοίχους! Έχω και δικό μου δωμάτιο! Έχει κρεβάτι, δίπλα ένα κομοδίνο, βιβλιοθήκη και γραφείο. Μου αρέσει! Η γιαγιά με προσέχει πολύ! Μου κάνει όλα τα χατίρια!!!
05/11/1922
Γιατί; Αφού όλα άρχισαν να φτιάχνουν!
Σήμερα ήρθε στο σπίτι ένας περίεργος άντρας. Ζήτησε την μαμά. Κλείστηκαν οι δυο τους στην κρεβατοκάμαρη και στο σπίτι επικράτησε σιγή… Όμως ύστερα από λίγο ακούστηκε μια κραυγή! Η μαμά!!! Έτρεξα γρήγορα κοντά της! Έκλαιγε! Έκλαιγε γοερά! Όπως εκείνη… την πρώτη μέρα… την πρώτη μέρα του κακού! Ο μπαμπάς..! Γιατί; Γιατί; Δεν πρόλαβα! Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει! Δεν πρόλαβα να του πω κι εγώ πόσο τον αγαπώ! Άραγε να με βλέπει ο Άγγελος μου; Γιατί ήταν πραγματικά Άγγελος και στο όνομα και στην ψυχή…
Ίσως ήταν το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μου! Ορκίστηκα ότι μπροστά στην μαμά δεν θα κλάψω αλλά όταν τα φώτα σβήνουν δεν…
Έκλεισα το ημερολόγιο απότομα! Άκουσα φωνές στην κουζίνα! Έτρεξα να δω τι συμβαίνει! Ρώτησα τι έγινε! Δεν απάντησε! Δεν χρειάστηκε! Κατάλαβα! Ο μπαμπάς μου… ΚΑΙ ο μπαμπάς μου… Τα δάκρυα μου έτρεξαν καυτά στα μαγουλά μου και ύστερα στο πάτωμα… στο ίδιο αυτό πάτωμα…
Τι Άγγελος; Τι Ανχελ; Τι Σμύρνη; Τι Ουκρανία; Τι τώρα; Τι 100 χρόνια πίσω; Ποια η διαφορά; Μόνο καταστροφές σε τούτον τον κόσμο! Το μόνο που θέλω είναι να ανατείλει επιτέλους η Αυγή… ή η Ζορίνα… Έτσι κι αλλιώς είναι το ίδιο…