Ξυπνάω. Γρήγορα ετοιμάζομαι. Περπατάω ως το μετρό. Παίρνω την μπλε γραμμή. Χαζεύω τον κόσμο στο μετρό. Προσπαθώ να δω μήπως είναι εκεί κάποιος άλλος από την ομάδα. Κανείς. Κατεβαίνω στην Αγία Παρασκευή. Περπατάω ως την Γαρυττού. Μπαίνω στο κτήριο. Μετά βίας έχω φτάσει στην μέση της σκάλας και ακούω φωνές. Τα παιδιά της ομάδας. Στον παιδότοπο, απέναντι από την γραμμή, βλέπω κόκκινες καρέκλες σε κύκλο. Μοιράζουμε καλημέρες, καθόμαστε και η εκπαίδευση ξεκινάει.
Όσο γραφικό και αν ακουστεί, είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τι ακριβώς κάναμε αυτές τις μέρες. Οι εκπαιδεύσεις – πιστεύω ως γνώστρια που έχει συμμετάσχει σε δύο – διακρίνονται σε δύο σκέλη. Το πρώτο είναι το πρακτικό: μαθαίνουμε τα δικαιώματα του παιδιού, όλους τομείς με τους οποίος ασχολείται το Χαμόγελο του Παιδιού. Φέτος γνωρίσαμε και ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουν στον σύλλογο. Προς τις τελευταίες συναντήσεις αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τις θεματικές με τις οποίες θέλουμε φέτος να ασχοληθούμε, καθώς – και δυστυχώς- η επικαιρότητα μας δίνει πολλές επιλογές. Αναρωτηθήκαμε, τί πραγματικά θα θέλαμε, ως έφηβοι, από την κοινωνία, από τα σχολεία μας, από τις οικογένειες μας. Συζητήσαμε γι’ αυτά και τις προσδοκίες μας από την ομάδα και το έργο που θα παραγάγουμε μέσω αυτής.
Το δεύτερο σκέλος, όμως είναι αυτό που διαμόρφωσε την ομάδα μας. Στην πραγματικότητα οι εκπαιδεύσεις μας βοήθησαν να μεταβούμε από το στάδιο της συνύπαρξης είκοσι περίπου ατόμων στον πρώτο όροφο της Γαρυττού 80 που πίνουν καφέ και παίζουν παιχνίδια γνωριμίας σε μια ομάδα με έναν κοινό στόχο: να κάνουμε λίγο καλύτερο τον κόσμο για όλα τα παιδιά. Ή μάλλον: να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο για τουλάχιστον ένα παιδί.
Ίσως να φαίνεται σουρεαλιστική η προσέγγισή μας. Ίσως είναι. Άλλα οι προκάτοχοι μας έχουν πετύχει πράγματα που φάνταζαν σουρεαλιστικά πριν γίνουν. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον• Νιώθω, όμως, τρόπον τινά – ας το αποκαλέσουμε προσωρινά διαίσθηση- ότι η ομάδα μας θα αφήσει το στίγμα της. Μέσα από τις συναντήσεις μας είδα άλλα είκοσι παιδιά, τα οποία και θέλουνε και μπορούνε να βοηθήσουν όσο μπορούνε, όσα άλλα παιδιά μπορούνε. Η αίσθηση αυτή και μόνο μου δίνει κάτι παραπάνω από χαρά. Ένα κίνητρο. Και μια ελπίδα – αν θέλω να φανώ και ρομαντική εκτός από μέλος μια ομάδας σουρεαλιστών – σε έναν κόσμο, όπου εκεί κρύβεται πολύ βαθιά.