Ένα μήνυμα προς την κα Δόμνα Μιχαηλίδου
-από τον YouSmiler Φάνη.
Είμαι μαθητής λυκείου και τα τελευταία δύο χρόνια αποτελώ εθελοντή στην οικογένεια του Χαμόγελου, στο κομμάτι του Yousmile. Σε αυτά τα δύο μου χρόνια έχω μάθει πως το Χαμόγελο είναι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης και πως η φωνή μας, των παιδιών, έχει σημασία. Στέκομαι λοιπόν τυχερός να μπορώ να βρίσκομαι αυτή την στιγμή σε αυτό το σημείο και να εκφράζω κάποιες σκέψεις μου , κάποιες ανησυχίες για την Νέα Υπουργική Απόφαση 40494/3.5.2022 και τον Νόμο 4921/2022 (Άρθρο 67). Δεν αποτελώ κάποιον ειδήμονα ή πτυχιούχο , έχω απλώς έντονα ερεθίσματα από τον χώρο του Χαμόγελου. Ένα από αυτά είναι η συζήτηση που είχα με την Τζωρτζίνα, η οποία, στην αρχή ως εθελόντρια υπήρξε σε ένα από τα σπίτια – και όχι χώρους ιδρυμάτων – για τρία χρόνια μέχρι το 2017 προτού προσληφθεί ως παιδαγωγός και αργότερα συντονίστρια του YouSmile.
Όταν την ρώτησα πώς ένιωσε την πρώτη φορά που πήγε σε ένα από τα σπίτια και πώς το βίωσε, μου ανταποκρίθηκε με μεγάλη σιγουριά πως ένιωσε ότι ζούσε μια κατάσταση πολύ πραγματική. «Σάββατο πρωί» λέει «επισκέφτηκα το σπίτι και το πρώτο που είδα ήταν τα παιδιά το καθένα με ένα μπολάκι στο χέρι να τρώνε τα δημητριακά τους και να βλέπουν το σύνηθες πρόγραμμα παιδικών στην τηλεόραση. Όπως ακριβώς γίνεται σε κάθε σπίτι». Σιγά-σιγά άρχισε να δένεται με τα παιδιά και τα παιδιά με αυτήν. Μου διευκρίνισε πως για να μπει κανείς στα σπίτια, που αυτήν τη στιγμή κατοικούν 241 παιδιά , πρέπει να έχει περάσει ειδική εκπαίδευση ώστε να αποτελεί συγκροτημένο και υπεύθυνο μέλος του σπιτιού. Υπάρχει και επίσης αξιολόγηση κατά την οποία τόσο τα ενήλικα στελέχη όσο και τα παιδιά που διαμένουν στα σπίτια αξιολογούν τα μέλη που εισέρχονται στον χώρο.
Μιλήσαμε έπειτα για το πώς διαχειριζόταν διάφορες καταστάσεις που έτυχε να προκύψουν στις σχέσεις της με τα παιδιά. «Πρέπει να συγκεντρωθείς στον εαυτό σου» μου είπε «και οτιδήποτε και να εκφράσει το παιδί εσύ οφείλεις να το ακούσεις, να το αφήσεις να μιλήσει. Δεν πρέπει όμως να είσαι και παθητικός στην ένταση, είναι πολύ λάθος να δείχνεις ότι απλά ακούς και να περιμένεις να περάσει η «τρικυμία. Πρέπει να δείξεις ότι το νοιάζεσαι, ότι το αγαπάς ό,τι και να γίνει».
Και τέλος φτάσαμε στο πιο δύσκολο κομμάτι, στις ισχυρότατες σχέσεις που δημιουργήθηκαν. Τα πιο δυνατά συναισθήματα φαίνονται με τον χρόνο και ειδικότερα όταν θα πάρεις τηλέφωνο τα παιδιά με τα οποία βρισκόσουν, για τα γενέθλιά τους. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση στο να τα βλέπεις να μεγαλώνουν και να γίνονται σωστοί άνθρωποι» ανέφερε η Τζωρτζίνα.
Η συζήτησή μας έκλεισε με μία λέξη η οποία μπορεί να χαρακτηρίσει το Χαμόγελο του Παιδιού, σπίτι. «Νιώθω ότι είναι άδικο» μου εξήγησε «γιατί φροντίζουμε πάντα οι χώροι να είναι οικείοι στα παιδιά καθώς τους επιτρέπεται να φέρουν στο σπίτι τους φίλους τους, να διαλέξουν μόνοι τους τα ρούχα τους και πολλά άλλα. Θεωρώ γίνεται μια βασική παράλειψη, νιώθω ότι σκεφτόμαστε κοντόφθαλμα. Αν είναι να ασχοληθούμε για τα παιδιά πρέπει να τα νοιαστούμε και να τα ακούσουμε. Γνωρίζω πολλές ιστορίες παιδιών που δεν μπορούν να βρουν ή δεν θέλουν να πάνε αλλού και λένε ότι θέλουν να μεγαλώσουν και να ενηλικιωθούν μέσα στο Χαμόγελο, γιατί εδώ βρήκαν το σπίτι τους».
Με αφορμή αυτή την συνομιλία που μόλις σας παρέθεσα , θα ήθελα να απευθυνθώ με όλο τον σεβασμό σε εσάς κα Μιχαηλίδου , με το αξίωμά σας ως υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών υποθέσεων, να καταργήσετε όσον το δυνατόν συντομότερα τις νέες Υπουργικές Αποφάσεις , οι οποίες επηρεάζουν άμεσα την λειτουργία των σπιτιών του Χαμόγελου του Παιδιού. Σκεφτόμαστε και εμείς την φροντίδα των παιδιών , όπως αδιαμφισβήτητα την αναλογίζεστε και εσείς. Γιατί όπως είχε πει και ο μικρός Ανδρέας, 27 χρόνια πριν στο ημερολόγιό του, «Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε, αν ενωθούμε όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε».
Φάνης Ε. - Μαθητής Λυκείου
Comentários